Ale wróć my do samego tenisa. Szkoleniem klubowym zajmowało się czterech trenerów, wymienieni już : Tadeusz Krzyszkowski, Bogdan Sońta, Wiesław Kolasa oraz nie co później Józef Celt. Bogdan Sońta pełnił w tym czasie funkcję kierownika sekcji, dodam że był dobrym kierownikiem, dbał o klub, często sam zakasując rękawy, np. przy corocznej renowacji kortów. Wszyscy czterej wielcy pasjonaci, kochający tenis, można było to wyczuć na odległość, na pewno bardzo zasłużeni dla częstochowskiego tenisa.

Ja zatrzymam się przy dwóch: Tadeusz Krzyszkowski. Postać wręcz niezwykła. Wielka charyzma, wybitny, uznany w całej Polsce trener tenisa, wychowawca wielu pokoleń zawodników, a przy tym niezwykle skromny, umiejący słuchać, chłonny wiedzy szkoleniowiec. Bardzo uzdolniona tenisowo rodzina. Jego trzej synowie byli reprezentantami Polski w tenisie, obecnie są trenerami.

Wiele się od Niego nauczyłem. Niestety, Pan Tadeusz bardzo wcześnie opuścił Częstochowę, wyjechał do Gdańska, kontynuując z sukcesami pracę trenerską na Wybrzeżu. Szkoda, może pod okiem tego wspaniałego szkoleniowca inaczej potoczyłyby się kariery wielu rodzimych tenisistów, również i moja.

Drugą osobą, przy której chciałbym się zatrzymać nieco dłużej jest Wiesław Kolasa. Pasjonat – jego pasja, witalność, energia udzielała się wszystkim, którzy mieli przyjemność z nim trenować. Może nie miał wielkiej wiedzy metodycznej (bo niby skąd w tam tych czasach miał ją czerpać), mimo że nie do końca znał nowoczesne metody treningowe, większość rzeczy robił „na nosa”, ale był (jest) autentycznym pasjonatem, a ten „nos” rzadko go zawodził. Wszyscy lubili grać z Panem Wieśkiem, a ponieważ Pan Wiesiek też lubił grać z każdym więc zabawa na korcie była przednia. W tamtych czasach wnosił na kort element radości, zawsze uśmiechnięty, tryskający kawałami, ulubieniec piękniejszej połowy grających w tenisa . Przez całe lata 80-te oraz pierwszą połowę lat90-tych, Wiesław Kolasa wprowadził najwięcej zawodników do czołowej 50-tki list PZT, ze wszystkich ówczesnych szkoleniowców klubowych. To fakt mówiący dużo o jego poziomie trenerskim. Niestety, już w tym czasie brak było w klubie zawodowego trenera, wykształconego fachowca, który doprowadziłby zawodników na wyższy poziom umiejętności.

Treningi polegające na ciągłym przebijaniu piłek po krosie, z tym samym partnerem nie mogły przynieść efektów. Po latach, będąc już dzisiaj trenerem mogę powiedzieć, że jestem pełen podziwu dla tych wszystkich, w tym i dla siebie samego, że mimo to, że posiadając w owym czasie tak skromne warunki do rozwoju potrafiliśmy poprzez pracę, upór w dążeniu do celu, osiągnąć tak wiele.

My po prostu kochaliśmy tenis, uwielbialiśmy grać, rywalizować, walczyć, pomimo tego, że w tamtych czasach w klubie nie było nic: rakiet, naciągów, butów, wszystko trzeba było zdobywać samemu, a nie było to łatwe.

Początek lat 90-tych to ko lejna fala tenisowej młodzieży Maciej Plebanek, Michał Kutek, Radosław Kuterek, Sebastian Zimmerman, Michał Sikora, Andrzej Mroczek, Jacek Niebieszczański oraz nieco później Michał Machniewiczi Radosław Kryczka a w śród dziewcząt Martyna Misztalska, Katarzyna Kokot, Anita Synoradzka, Katarzyna Sieradzka.

Zawodnicy z tej grupy coraz mocniej pretendowali do miejsca w pierwszej drużynie seniorów Victorii. Na początku lat 90-tych podjęli prace dwaj znakomici trenerzy z byłego ZSRR Juri Iliczow oraz Andriej Ilin.

Ten pierwszy, były reprezentant kraju w kat. Juniorów, z którym stoczyłem bardzo zacięty pojedynek w finale Mistrzostw Częstochowy w 1992r, zakończony zresztą moim zwycięstwem, ale po prawie 3-godzinnej walce.

Obydwaj bardzo dobrzy zawodnicy, wykształceni trenerzy z dyplomami AWF. Niestety, po krótkim okresie wyjechali z miasta, nie mogąc porozumieć się z działaczami klubu.

Inni, okreswo pracujący w Częstochowie instruktorzy tenisa, nie wnosili do szkolenia nic nowego, nie wznosząc się ponad przysłowiowe „sztundy”.

W tym czasie, będąc już instruktorem tenisa, poproszono mnie o objęcie opieką szkoleniową pierwszej drużyny seniorów. I po roku systematycznych treningów drużyna w składzie: Tomasz L berda – grający trener, Jarosław Słowiński, Roman Zapart, Artur Matuzewski, Przemysław Wesołek, Rafał Jezierski wywalczyła historyczny, po raz pierwszy w historii klubu, awans do I ligi.

Niestety fakt awansu został zatajony przez władze sekcji, z powodu, jak to tłumaczono, zbyt wysokich kosztów udziału w rozgrywkach pierwszoligowych. I w ten sposób wysiłek, sukces kilku młodych, ambitnych zawodników został bezpowrotnie zaprzepaszczony.

Około 1993 roku w sekcji zaczęło się zmieniać na gorsze, do głosu doszli działacze, często rodzice, którzy za nic mieli dobro częstochowskiego tenisa, jego rozwój. Końcowym akcentem tej sytuacji było przejęcie przez grupę ówczesnych działaczy, w do dzisiaj nie do końca jasnych okolicznościach kortów przy ul. 3-go Maja, które od dziesiątków lat należały do klubu Victoria. Klub Victoria stracił przez to możliwości kontynuowania szkolenia i zawiesił działalność sekcji tenisowej do roku 2000. Natomiast na kortach w parku jasnogórskim powstał nowy klub Cztt Victoria, przemianowany w późniejszych latach na CzKT Victoria.

W wyniku tych zmian, część zawodników, nie widząc dalszego sensu gry zakończyła czynne uprawianie tenisa, inni grali rekreacyjnie, jeszcze inni wyjechali z miasta, w tym ja. Pomimo wielkich planów, w nowym klubie ubywało zawodników. Zasłużeni szkoleniowcy zaczęli grać na innych kortach, a korty jasnogórskie stały się typowo komercyjnym obiektem. Tenis w Częstochowie popadł w stagnację. Nie będę pisał kto, dlaczego, czemu ponieważ chciałbym, żeby to była historia pozytywna, wiec napiszę tylko o tych bardziej miłych wspomnieniach, zresztą ich było zdecydowanie najwięcej. W tym czasie, również ja zdecydowałem się na kontynuowanie kariery zawodniczej, a także już trenerskiej w Niemczech.

I tak właśnie historia częstochowskiego tenisa zatoczyła koło. Po 30 latach, w moim klubie, tylko na innych kortach, spotkałem ludzi podobnych do tamtych, sprzed lat. Dzięki nim, prawdziwym pasjonatom tenisa magiczna atmosfera sekcji tenisowej Victorii odżyła, odżyły także moje wspomnienia.

O sukcesach tenisistów mojej sekcji klubu Victoria w latach 2000-2010, mimo że one były i to bardzo znaczne, chyba największe w historii pisał nie będę, z kilku powodów, po pierwsze część zawodników jest jeszcze za młoda żeby mówić o nich jako o historii, mam nadzieję, życzę im tego bardzo, że jeszcze do piszą wiele faktów do swojej biografii tenisowej, inni, mimo że osiągnęli bardzo znaczne sukcesy na arenie ogólnopolskiej, nie jestem do końca przekonany czy zasługują na umieszczenie ich sylwetki w panteonie „gwiazd” częstochowskiego tenisa.

Jest jeszcze jedna zawodniczka, moim zdaniem najlepsza w tenisie żeńskim w okresie, który opisuję – Barbara Kocyga. Przez wiele lat należała do czołówki Polski seniorek, ale sukcesy zawodnicze, pomimo tego, że urodziła się w Częstochowie, odnosiła reprezentując barwy klubu z Kielc. Po zakończeniu kariery zawodniczej wróciła do rodzinnego miasta kontynuując pracę szkoleniową.

Jak widać w moich wspomnieniach, nigdy nie brakowało w naszym mieście uzdolnionej tenisowo młodzieży, jest ich zresztą mnóstwo również i teraz, obserwuję to codziennie w pracy na kortach, brakowało natomiast zawsze wysokiej klasy trenerów.

Zaczynając w 1990 roku pracę szkoleniową, mając w pamięci problemy treningowe, których jeszcze niedawno sam doświadczałem postanowiłem zrobić wszystko żeby zostać trenerem zawodowym.

Dopiąłem swego. Dyplom AWF, kwalifikacje trenerskie poparte wieloletnim doświadczeniem zawodniczym oraz trenerskim zdobytym w kraju i za granicą pozwalają mi mieć nadzieje, że za kilka lat, następna osoba, która będzie pisała swoje wspomnienia o historii tenisa w Częstochowie, nie będzie już miała podstaw żeby twierdzić iż w naszym mieście brak jest zawodowych trenerów tenisa.

Marzę żeby tak właśnie było.